Nog een paar dagen en dan is het zover. Op 17 juli vertrek ik vanuit Le Puy en Velay (FR) naar Santiago de Compostella (ESP) en hoop ik begin oktober met een blik over de oceaan in Finisterre mijn af te sluiten. Na maanden van voorpret en uitkijken naar, voel ik nu met een nieuw begin ook het afscheid van thuis naderen. En meteen komt ook de aanleiding om deze tocht te gaan maken weer naar boven.
VERDUREN VANUIT VERTROUWEN
Het was op een lenteochtend die nog steeds in het grijs van de winter was gehuld. Zo voelde het ook al een tijdje bij mij van binnen. Het was een tijd die alleen maar door te komen is door hem te verduren vanuit het vertrouwen dat de lente echt wel weer gaat komen. Er zál een hernieuwd begin volgen. In de Reis van de Heldin is dit de fase van in de put verblijven en niet weten wanneer en hoe je eruit zal komen. Voor mij is dat niet anders. Het bijzondere is ook dat voorbij het midden van deze fase in het donker er toch iets groeit. Niet in de vorm die je kent maar in een hernieuwde uiting van leven. Daaraan ruimte geven, is een uitdaging. Een grote uitdaging kan ik wel zeggen. Ieder die hier ervaring mee heeft zal het beamen.
BEWEGING, LICHT, LUCHT EN PLEZIER
Wat ook zo eigen is aan deze fase is het gevoel van alleen. Het is me gelukt om er toch over te praten. Dat ging overigens vaak gepaard met schaamte omdat ik vond dat ik dan klaagde. Ik weet nog heel goed die ochtend, in mijn dagboek staat 12 maart, dat ik tussen mijn stille tranen door tegen mijn man zei dat ik het plezier en de vooruit stuwende kracht, die ik zo goed ken in mijn werk, miste. Ik vroeg mij zelfs af wie ik zou zijn als ik dit werk niet meer zou doen. Hij luisterde vanuit een diepte waarin ik kon rusten. Het kwam dan ook echt binnen toen hij opeens geheel onverwachts zei “Jij gaat lopen, net zoals je toen in Zuid Amerika hebt gedaan!” Ik voelde geen enkele ruimte voor twijfel en wist meteen dat ik te gaan had. Beweging, licht, lucht en plezier zijn van levensbelang als het te lang donker blijft van binnen.
EEN WERELD GAAT VOOR MIJ OPEN
Die dag nog dook ik in de wereld van de Camino die eindeloos blijkt te zijn. Ik verslond romans en reisverhalen van pelgrims in boeken en vlogs. Er ging een wereld voor me open en er kwam ook langzaam maar zeker weer licht en lucht binnen in mijn binnenwereld. Als snel besloot ik dat ik langer dan één maand wilde lopen. Uit ervaring weet ik dat na zo’n 2 weken mijn lichaam gewend is aan het dagelijkse wandelen en er ruimte in mijzelf ontstaat. Daar wilde ik langer in blijven. Dus plakte ik twee routes aan elkaar; een route door Frankrijk,de Via Podiensis en een klassieker door Spanje, de Camino Frances. Om vervolgens zoals alle pelgrims dat al honderden jaren doen, afscheid te nemen van mijn tocht aan ‘het einde van de wereld’ in Finisterre. Het besluit was genomen en ik boekte een treinticket voor vertrek op 16 juli.
VERANDERINGEN SIMULTAAN OP MEERDERE LEVENSGEBIEDEN
Terugkijkend van waar ik nu ben, zie ik in de hoeveelheid aan veranderingen in de afgelopen jaren de overgang van de levensfase van de volwassene (28 – 56 jaar) naar de oudere (56 – 63 jaar). Veranderingen die simultaan plaatsvonden op meerdere levensgebieden waardoor het zo begrijpelijk is dat ik me regelmatig verloren en verdwaald voelde in mijn lijf en leven. Fysiek voelt het nu alsof mijn lichaam eindelijk na een lange zware menopauze een nieuw evenwicht heeft gevonden. Dat werkt ook op het emotionele vlak door. Ik kan weer thuis komen in mijn lijf.
RUIMTE VOOR ROUW & NIEUW VRUCHTBAAR LAND
Professioneel was de overgang ook al een tijd gaande in het loslaten van hetgeen niet meer bij mij paste en het steeds meer durven koersen op de weg van bron en bestemming. Daar waar keuzes eerst verbreedden lijken ze nu juist te verdiepen. Ik word vol uitgedaagd in het vermogen om te accepteren en los te laten. En dat kan aardig zeer doen. Zo heb ik dat ook ervaren bij het krijgen van mijn plek als freelancer bij Phoenix. Ik voelde blijdschap en trots bij de kansen die ik kreeg en toch was er vooral ook de pijn van er niet helemaal bij horen. Rouw vraagt ruimte en tijd. Tijd waarin tegelijkertijd ook iets nieuws kan ontluiken en groeien. Zoals het samenwerken met Morten in de masterclass de Tekens Verstaan, de kennismaking met Chris Tils, mijn nieuwe collega voor de opleiding Systemisch Werken straks in december. Hoe meer ik mijzelf toestond te rouwen, des te meer kwam ik op mijn plek terecht en werd de plek van externe nieuw vruchtbaar land.
DE SLAK & ZIJ DIE WEET
Hoe het nu met me gaat en toen, op die lenteochtend, verschilt enorm van elkaar. Het scheelt slechts een aantal maanden, maar de overgang naar deze nieuwe fase was natuurlijk al veel langer gaande. Het is net als bij een slak. Je ziet hem heel traag en gestaag een spoor van slijm trekken. Hij lijkt niet vooruit te komen. De beweging is nog het meest waar te nemen in zijn voelsprieten. En dan als je even niet hebt opgelet en je weer kijkt, is ie zomaar aangekomen aan de overkant. Zo voelt het nu ook als ik naar mijzelf kijk. Alsof ik opeens ben aangekomen in de tijd van het archetype van de ‘Wijze Vrouw’ in mij, of ‘Zij die Weet’ zoals Clarissa Pincola Estés zo mooi zegt.
MIJN HELDINNENTOCHT
Op de Camino gaat mijn weg verder. Ik weet zeker dat het beeld van de slak me vaak gaat vergezellen. Dat ik het gevoel heb niet vooruit te komen. Het is ook wel een heel end, 1600 km. En tegelijk een super mooie oefening, stap voor stap voluit aanwezig kunnen zijn met alles wat er is én niet is. Genieten van de vrijheid, de prachtige omgeving en de bijzondere ontmoetingen die er zeker zullen zijn. Hoe gek het misschien ook klinkt, ik heb nu toch ook al zin om jullie straks weer te ontvangen. Maar eerst ga ik op mijn eigen heldinnentocht.
WIL JE MIJ VOLGEN?
Ik zal zeker schrijven over mijn belevenissen en als ik er zin in heb, post ik het op social media: Insta , Facebook en Facebook privé en misschien zo nu en dan op Linkedin. Je bent ook daar van harte welkom!