Het heeft even geduurd, maar langzaam ontwaak ik uit een lange winterslaap. Deze keer was het niet alleen het seizoen dat mij naar binnen trok, maar ook mijn persoonlijke proces. Een krachtig cocktail in combinatie met de lockdown. Natuurlijk voelde ik weerstand, maar ik weet ook dat verzet geen enkele zin heeft. Blijkbaar is er iets dat diep in mij nog op mij ligt te wachten ook al weet ik van tevoren nooit wat ik tegen ga komen.
ONUITWISBARE INDRUK
Wat ik ophaal uit de diepte is niet meteen in woorden uit te drukken. Iets in het donker licht op, komt in beweging en laat een onuitwisbare indruk achter. Een tijdloos moment waarop ik door alle lagen van mijn wezen aanwezig ben en heel.
ONBEWUST WEGBLIJVEN
Wonderbaarlijk viel het naar binnen keren, de overgave aan het donker, het niets zien en weten samen met het donker in december en de stilte in januari. In februari kwamen woede en apathie naar boven: aanvallen, terugtrekken en onbewust wegblijven van een tussenruimte waar ik niet wil zijn. Systemisch geldt dat wat buitengesloten wordt, vraagt om gezien te worden. Zonder hulp lukt mij dat niet. Dus heb ik mijn coach opgezocht.
TUSSENRUIMTE
Middels een visualisatie kon ik ervaren waarom ik er weg van wil blijven. Er houdt zo’n grote angst schuil dat ik de kracht in mijn benen nodig heb om op aarde te blijven. De angst is groter dan ik en dus niet van mij alleen. Ik nodig mijn moeder uit, haar bij de geboorte overleden tweelingzusje, mijn moeder en mijn oma. Het is het overleden zusje, waar nooit echt over gesproken is, dat rust brengt voor ons allen. Eindelijk voel ik een bodem en kan ik verblijven in de tussenruimte. In deze sessie heb ik voeding en koestering kunnen ophalen. Onverwachts begint het sinds een paar dagen in mij te kriebelen. Het voelt als wakker worden en het valt precies samen met het ONTLUIKEN van het nieuwe leven om mij heen.
VAN BINNENUIT
Ontluiken, het woord alleen al is prachtig. Het rolt als een belofte over je tong. Er zit een beweging in van binnenuit openen en ontvouwen in kwetsbaarheid. Niet snel, groot, of hard, maar traag, klein en zacht. In deze beweging zit een ordening waarbij geen stap overgeslagen wordt. Zonder het ontluiken kan er niets bloeien.
Wat in jou wil ontluiken? Hieronder een aantal vragen die je kunnen leiden vanuit de stilte in de binnenwereld van de winter naar het langzaam openen naar buiten in de lente.
– Wat heeft in de afgelopen wintermaanden jouw aandacht gevraagd?
– Heb je er alle aandacht aan kunnen geven die het verdient?
– Is het iets dat vaker terugkomt, maar waar je liever niet bij blijft of steeds dezelfde aanpak op loslaat? Of is het nieuw?
– Als je naar je vrouwenlijn kijkt, kun je dan zien hoe het hierin past?
– Mag het er zijn, kun je het erkennen en wortels laten krijgen ?
– Als de ochtendzon erop zou schijnen, wat zou er dan gebeuren? Wat laat zich dan zien?
Wil jij hulp bij je zelfonderzoek naar datgeen dat in jou wil ontluiken? Maak een afspraak voor een individuele sessie of als je mij nog niet kent, kun je altijd eerst een gratis online kennismaking aanvragen.