Zoals altijd loop ik een aantal dagen te broeden op een thema voor de nieuwsbrief. Ik ben er nog niet uit en het is nog even zoeken. Mijn handen zweven boven het toetsenbord als mijn oog op het doosje Saga kaarten valt. Het ligt al klaar voor de vrouwencirkel. Ik krijg meteen zin om een kaartje te trekken voor mezelf en te zien waar het me brengt in het schrijven van de nieuwsbrief. Beelden werken immers als een ladder naar het landschap van het onbewuste. Het is altijd verrassend en het geeft energie omdat het de weg opent naar onze creatieve binnenwereld. Ik gebruik ze dan ook regelmatig in mijn werk.
- Voordat je verder leest, wil ik je verleiden om je nog even terug te gaan naar je eerste reactie op het bovenstaande plaatje. Wat was je eerste gedachte bij het zien van het plaatje, of misschien wel bij het lezen van de titel van de nieuwsbrief? Schrijf de woorden die in je opkomen op zonder er verder over na te denken, laat je verrassen door het proces.
- Stap 2, ga met je aandacht naar vandaag en neem de tijd om even silt te staan bij de vraag: wat vraagt er op dit moment in je leven meer aandacht dan je zou willen? En vervolgens, wat krijgt daardoor minder of zelfs geen ruimte en zou je wel ruimte willen geven? Schrijf de antwoorden op zonder terug te lezen, dat doe je pas aan het einde van alle vragen.
Ik zie dus het doosje kaarten op mijn bureau en maak het open. Een aantal kaarten glijdt eruit en het is de kaart op bovenstaande foto die blijft liggen. Mijn allereerste reactie is ‘Nee, die niet!’ Meteen besef ik dat ik gehoopt had op een mooie en inspirerende kaart en toch weet ik dat deze de juiste is. De lessen van de afgelopen tijd over begrenzen ook al doet het pijn laten zich nu gelden. Anders had ik kaarten vast opnieuw geschud. Dat kan met kaarten heel makkelijk. Je kan ze opnieuw schudden en opnieuw, totdat je iets krijgt wat je bevalt. In het leven krijg je als je steeds voorbij gaat aan wat je liever niet wilt zien, een herhaling totdat je je realiseert dat het tijd is om erbij stil te staan en het monster in zijn bek te kijken oftewel het zwaard te trekken.
Het tweede wat in mij opkwam bij het zien van deze kaart, waren de woorden ‘Kop eraf!’ In mijn lijf kon ik een stromen en doorgaan daar waar ik vast zat in het denkproces waarnemen. Interessant, iets wat ik liever niet wil zien, kan mij toch inspireren. Ik krijg meteen zin om vanuit deze bloederige kaart een blog voor deze nieuwsbrief te schrijven.
Bij ‘Kop eraf!’ krijg ik ook een zoet wraak gevoel van macht. Waarom voelt wraak zo goed? Moet er soms een rekening worden vereffend? Waar heb ik de macht aan een ander gegeven en mijzelf weggegeven? Wiens kop zou ik willen laten rollen? In welke situaties ben ik voorbij gegaan aan mijn eigen behoeftes of heb ik geen grens aangegeven? Heerlijk de permissie die vanuit deze kaart uitgaat om even helemaal los te gaan zonder oordeel. Een mooie oefening in het vinden van waar je uit balans bent gegaan in geven en nemen en je je plek hebt verlaten.
- Hoe gaat het met jouw wraak neigingen? Al iemand in gedachten wiens kop je wel zou willen laten rollen? Schrijf zijn of haar naam op. Ben eerlijk naar jezelf en laat alle vooroordelen over wraak links liggen. Het is een super mooie thermometer om antwoord op de volgende vragen te geven. Wat heb jij verloren? Of gegeven en niet ontvangen? Stond je nog wel op je eigen plek?
‘Kop eraf’ kan ook echt wel schaamte oproepen en dat is ook een reden waarom ik het zwaard spreekwoordelijk niet trek en iets of iemand langer door laat gaan dan goed voor míj is. Zo herinner ik mij een situatie tijdens een opleiding. De individuele interventie met een deelneemster duurde niet alleen lang maar hetzelfde patroon bleef zich ook herhalen. Het proces was bovenden niet van toegevoegde waarde in het leerproces van de groep. Ik kon mijn aandacht er niet meer bijhouden en als ik zo rond keek in de kring, de rest ook niet echt meer. Maar dat was niet het laatste duwtje in mijn rug. Dat was mijn persoonlijke ontwikkelpunt, namelijk mezelf laten zien in het aangeven van grenzen. Niets zeggen, zou dus betekenen niets leren en dat was voor mij geen optie. Ik moest tevoorschijn komen om grenzen aangeven te kunnen leren, ook al bezorgde mij dat een enorme dosis schaamte en ongemak. Zonder actie geen groei, zeg ik dan tegen deelnemers in mijn cursus en sessies. Het voelde echt wel als verraad naar de andere deelneemster. Én het bracht winst: een oefening in het aangeven van grenzen.
- Als je nu je antwoorden terugleest, welke inspiratie kun jij dan op halen uit deze kaart? Hoe zou je het naar de praktijk kunnen vertalen? Welke actie kan eruit voortkomen?
Lees ook mijn verhaal: Daar staat ze. Over een vrouw die haar lust terugwint, door het monster te verslaan. Een verhaal over het beest in jezelf temmen of bevrijden. Geschreven voor de opleiding Het Helende Verhaal bij Phoenix.