Meisjes houden van Roze

Meisjes houden van roze

Zijn meisjes anders dan jongens? Als ik het aan ouders om mij heen vraag, dan zeggen ze allemaal ‘zeker weten’. Jongetjes zijn drukker en beweeglijker. Kunnen niet stil zitten en moeten altijd bezig zijn. Meisjes kunnen zichzelf beter bezighouden en uren kleuren, knutselen en ga zo maar door. Ik heb het vaak gehoord de uitspraak van een moeder; ‘oh ja, ze is echt een meisjes meisje. Alles moet roze!’ En er zijn uiteraard ook altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.

Maar mag het verschil er ook zijn als we volwassen zijn? Kunnen  we het vrouwelijke en mannelijke dan nog wel zo duidelijk van elkaar onderscheiden en accepteren? Soms denk ik wel eens van niet. Als ik vertel dat ik vrouwenworkshops organiseer dan hoor best vaak vrouwen zeggen dat ze liever niet in een workshop met alleen maar vrouwen zitten. Ze trekken er dan vaak letterlijk hun neus bij op. Deze vrouwen sluiten liever aan bij de mannen. Daar is ‘minder theater, meer actie en het is minder emotioneel’. Als ik eerlijk ben, heb ik dat zelf ook heel lang zo ervaren. Ik was meer ‘one of the guys’. Als ik mezelf al tot de vrouwen rekende, was ik een stoere chick. Ik kon wel tegen een stootje (er was immers zonder dat ik daar erg in had een stevig pantser om me heen gegroeid). Ik trad het leven lachend en met opgeheven kin tegemoet.

Totdat… ik daar vreselijke pijn van in mijn nek kreeg. Steeds maar vastbijten en de schouders eronder zetten. Ik kon gewoon niet meer. Ik was moe en uitgeput ondanks het ‘perfecte’ leven dat ik leidde. De weg terug naar mezelf bleek achteraf de weg naar het vrouwelijke te zijn. Daar was ik mij aanvankelijk natuurlijk helemaal niet van bewust. Ik heb altijd gezegd dat het niet uitmaakt of je man of vrouw bent, ‘We zijn toch allemaal mensen!’ Maar als ik nu kijk naar mijn ‘mensbeeld’ van toen dan was dat toch tamelijk mannelijk. Zelfs het eerste deel van mijn weg van persoonlijke ontwikkeling was tamelijk mannelijk (mentaal, concreet, resultaatgericht). Voor alle duidelijkheid, met het mannelijke is helemaal niets mis. In tegendeel zonder een gezonde relatie met het mannelijke kan mijn vrouwelijke essentie niet tot haar recht komen. En omgekeerd geldt dat net zo. In mijn geval, zo bleek uit mijn fysieke en psychische conditie was de balans tussen beide aspecten, of beter gezegd de afwezigheid van de balans, tamelijk ongezond.

Het buitensluiten van het vrouwelijke is ook op maatschappelijk niveau ongezond. Velen, zoals ook ik vroeger, zullen ontkennen dat het vrouwelijke wordt buitengesloten. Maar als je je openstelt voor de mogelijkheid dat het misschien toch wel gebeurt dan schrik je van de schaal en de impact ervan. Niet alleen op het gebied van werk, beloning en uiterlijke verschijning, maar ook ten aanzien van het thema wereldvrede. David van Reybrouck en Thomas D’Ansembourg halen in hun boekje ‘Vrede kun je leren’ de relatie aan tussen het geweld in de buitenwereld en het vermogen om in vrede met jezelf te kunnen leven. Zij zien de manier waarop wij op individueel niveau met conflicten in onszelf omgaan, terug in onze omgang met conflicten in de buitenwereld. Hun uitgangspunt is, als geweld in het hart en geweten van de mens zijn oorsprong vindt, dat ook de plek is van waaruit vrede kan ontstaan. Zo lang als wij echter angstvallig wegblijven van onze binnenwereld omdat we denken dat dat niet de echte wereld is omdat ze ‘soft’, ‘roze’ of ‘te vrouwelijk’ is, zijn we veroordeeld om te leven in een buitenwereld. Een wereld waarin we een innerlijke waarde als vrede bevechten met geweld.

De bestempeling in onze samenleving van aandacht voor persoonlijke ontwikkeling en methodes als mindfulness, compassie en geweldloze communicatie als soft of te vrouwelijk raakt me diep. Het maakt de alom vertegenwoordigde en onuitgesproken afwijzing van het vrouwelijke pijnlijk zichtbaar. Beseffen we hoeveel vrouwen en ook mannen we daarmee afwijzen? Waarom lijkt het toch alsof gevoel, kwetsbaarheid en zachtheid diskwalificeert? Is dat omdat we zo in ons hoofd leven, alleen maar gefocust zijn op de buitenkant en nauwelijks nog bij ons gevoel kunnen komen? Voelen we ons daarom gediskwalificeerd als we het over gevoel willen hebben? Heeft voelen ons alleen maar verdriet en woede gebracht en hebben we onszelf wijsgemaakt dat als we er niets aan kunnen doen we het dan maar beter kunnen vergeten?

Ik ben het met Reybrouck en d’ Asembourg eens dat het verdwijnen van de actieve rol van religie en geloof in onze westerse samenleving een belangrijke oorzaak is voor de loskoppeling van binnen- en buitenwereld. Dat geloof steeds meer uit de samenleving is verdwenen is mede te wijten aan het misbruik van geloof als een machtsmiddel. Met de steeds minder actieve rol van geloof zijn ook de rituelen en ceremonieën waarmee we stil konden staan bij belangrijke momenten en vragen in ons leven, verdwenen.

Wij hebben dus nieuwe wegen te vinden tot de toegang tot onze binnenwereld en hoe het vrouwelijke in haar essentie te eren. Hiermee zal ook het mannelijke uit zijn extreme en vervormde staat bevrijden worden en het evenwicht tussen de Yin en yang (☯) krachten waarvan al het leven en het universum doordrongen is herstellen. De kracht van het een ligt in de combinatie met het ander.

Een mooi voorbeeld van een samenleving waarin het principe van gelijkwaardigheid in eigenheid centraal staat, vond ik in het boek van Hannah R. Bell ‘Men’s Business, Women’s Business’. Bell is een overtuigd feministe die in de jaren 70 in contact komt met de Ngarinyin Aboriginal stam en deze door haar werk steeds beter leert kennen. Aanvankelijk verbolgen over het onderscheid tussen de seksen, ontwikkelt ze in de loop van de tijd een groot respect voor de wetten gebaseerd op de natuur en de mythologie die rituelen en ceremonie voedt. Zij leert dat onderscheid in verantwoordelijkheden, soevereiniteit en geboorterecht van mannen en vrouwen juist bijdraagt aan onderling respect waardoor het voortleven van de stam veilig wordt gesteld. Bell realiseerde zich dat ze haar vrouwelijke essentie had veronachtzaamd om gelijke te zijn van de mannen. Iets wat haar in haar strijd niet gelukt was. Door de Ngarinyin en hun leefstijl die dichtbij de natuurwetten staat en het vrouwelijke en mannelijke als onafscheidelijke elementen ziet om te kunnen overleven, heeft ze een enorm plezier en bekrachtiging in haar vrouw zijn kunnen ervaren.

Voorbeelden als deze inspireren mij enorm en voor mij staat het als een paal boven water dat het erkennen van de vrouwelijke kant in jezelf enorm bekrachtigend werkt. Het draagt bij aan de kwaliteit van je leven en het succes in je werk. Ik heb dat zelf pas een aantal jaren geleden ontdekt, maar pluk er inmiddels iedere dag de vruchten van. Ik kan mijn ziel in mijn zaak kwijt. Het helpt mij de liefde te leven, hoe moeilijk het soms ook is. Ik geef toe dat mijn werk mij op het rechte pad houdt. Practice what you preach! En andersom geldt het ook Preach what you practice, want ik wil zoveel mogelijk vrouwen laten kennismaken met hun vrouwelijke essentie en hoe deze haar leven kan verrijken.

Hoe leef ik dan vanuit het vrouwelijke aspect? Ik heb allerlei kleine rituelen aangebracht in mijn leven zodat ik in de haast van de dag niet vergeet te ontspannen en ruimte toe te laten in mijzelf. En of ik nu een cursus, retraite of workshop geef, steeds benader ik onze bijeenkomsten als een ceremonie, waarin we compassie naar onszelf en onze voorouders beoefenen. De opstellingen verworden tot meditaties waarin we oefenen met het bewandelen van de weg naar binnen, naar vrede in onszelf. Als ondernemer volg ik mijn bezieling en probeer ik iedere keer weer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Geen fratsen en luchtkastelen, mezelf groter maken dan ik ben, maar juist datgene te delen dat waarachtig en daadwerkelijk in mij aanwezig is en in de wereld gezet wil worden. Deze manier van zaken doen, van binnen naar buiten, met een duurzaam winstoogmerk vervult mij, houdt mij met beide benen op de grond. Het is verre van zweverig. Het houdt mij staande zonder te verstarren en stelt mij in staat om iedere dag opnieuw te beginnen vanuit het vertrouwen dat alles er al is en dat ik mij daar slechts voor open hoef te stellen. Ook voor het goede in mij en in mijn mede mens. Ik durf ervoor uit te komen; ik hou van zacht, ik hou van ROZE en ik hou van de VROUW in mij!