Mijn lichaam spreekt

Mijn lichaam spreekt

Dacht ik nou echt dat ik mijn lichaam het zwijgen kon opleggen? Dat ik de pijn die al gedurende 1,5 jaar in mijn schouders zat, kon negeren? Ik begreep heel goed waar die pijn vandaan kwam. De afgelopen 4 jaar waren zowel privé als zakelijk tamelijk pittig geweest. Dit waren de naweeën. Met de juiste behandeling zou dat prima op te lossen zijn. De diagnose van mijn fysiotherapeute was minder rooskleurig. “Je hebt een serieuze frozen shoulder en veel verkleefd bindweefsel. Je bent ver over je grenzen heen gegaan. Ver en gedurende lange tijd. Je bent een krachtig mens, dan kan dat gebeuren. Daarnaast heb je de leeftijd waarop je de kans krijgt om dat wat te veel is in je leven los te laten.” Het was alsof ik tegen de grond gedrukt werd. Ik kon er geen enkel woord tegen in brengen. Zij had gelijk. Ik had dus een serieus probleem.

NO Escape

Mijn lichaam gaf mij geen enkele escape. Toen ik niet meer kon slapen van de pijn, heb ik een injectie in mijn schouder laten zetten. De pijn aan die kant was binnen een dag weg. Heerlijk zo’n verdoving. Eindelijk kon ik ontspannen. Niet voor lang. Binnen een week had ik aan de rechter schouder spierknopen zo groot als de dikke grote groene knikkers van vroeger. De boodschap was duidelijk NO ESCAPE.

En nu ontspannen als je loslaat!

Ik gaf mij gewonnen en stelde mij open om te leren van mijn lichaam. En er valt heel veel te leren. Als je maar wilt. De mooiste oefening bij mijn fysio was die met het zakje kersenpitten. Zij gooide het zakje naar mij, ik ving het op en gooide het weer over naar haar. Ik was even terug in het gymlokaal van mijn kleuterschool. Kinderspel. Leuk! ‘En nu ontspannen als je loslaat’ Acute kortsluiting in mijn hersenen. Mijn lichaam kon die opdracht niet verwerken. Plof! Het zakje lag op de grond. Zelfs na 5 keer lukte het nog steeds niet. Het was alsof ik naar een act van Hans Klok keek die ik maar niet kon begrijpen. Een beetje lacherig vroeg ik mij af hoe dat nou kon. Was dat nou echt zo moeilijk, loslaten én ontspannen?

De pijn in mij

In de tijd van stilte en rust kon ik de pijn toelaten. Echt toelaten en hiermee kwam een belangrijk inzicht. De pijn in mijn schouders was de pijn in mijzelf. Pijn en ziekte zijn in feite symptomen. Je kunt ze onderdrukken, maar je kan ze ook onderzoeken. Ze bevatten essentiële informatie voor heling en welzijn. De term frozen shoulder resoneerde enorm. Iets in mij was bevroren. Alsof de levensenergie in dat gebied gestopt was in haar beweging en niet verder kon stromen.

Hield dit dan nooit op?

Langzaam leerde ik allerlei lessen. Mijn man masseerde 4 tot 5 keer per dag de spierknopen en dat hielp enorm. Pijn stond niet meer op de voorgrond en eiste niet meer alle aandacht op. Ik wilde van de bank af. Naar buiten, lekker wandelen. Dat had ik al die tijd niet gekund. Ik begon al na te denken wanneer ik eventueel weer zou kunnen gaan werken. Ik had zo’n zin om weer te gaan doen. Fysio Gita vond dat geen goed idee. “De pijn is dan wel haast over, maar je lichaam houdt nog iets vast. Neem de tijd om dit te onderzoeken.” Daar had ik hélemaal geen zin in! Ik wilde feesten op Ibiza, plezier maken. Genoeg wonden geheeld. Hield dit dan nooit op? Vreselijk. Stamp, stamp!

Alsof ik heel boos was

Het is dat ik het werk doe wat ik doe, anders had ik allang op de vlucht geslagen. Ik kan moeilijk vrouwen meenemen op hun heldinnenreis en zelf met mijn staart tussen mijn benen heel hard wegrennen. Inmiddels weet ik dat iedere zoektocht anders is, omdat jezelf nooit dezelfde bent. Je vraag verandert en als je open blijft staan voor ieder mogelijk antwoord dat anders kan zijn dan datgene dat je al wist, kun je veel leren. Dus ben ik nog een keer de geschiedenis van mijn lichaam ingedoken. Ik vroeg mijn moeder naar allerlei gebeurtenissen in mijn kindertijd. De bekende verhalen kwamen weer voorbij. Zo ook over mijn ziekenhuis opname toen ik 5 maanden oud was. Ik had paratyfus en moest in quarantaine. Mijn ouders mochten niet bij mij komen en mij oppakken, knuffelen of met mij spelen. Ik heb er zelfs twee foto’s van. Een beetje vreemd heb ik dat altijd gevonden. Waarom maak je foto’s van zo’n moment? Wat wil je vastleggen? Eén foto is gemaakt van achter mijn ouders, terwijl zij door een raam naar mij kijken. Ik zit alleen in mijn bedje en kijk met vragende ogen naar mijn ouders. Op de andere foto zit ik met mijn rug naar hen toe. Zodra ik hen zag draaide ik mij volgens mijn moeder weg van hen. Alsof ik heel boos was.

Deze pijn, daar kon niemand bij

Terwijl mijn moeder het vertelde werd ik het verhaal ingezogen. Ik voelde het wegdraaien van mijn schouders. Een beweging die ik maar al te goed ken. Als iets té pijnlijk wordt, draai ik mij om en ga ik uit verbinding. Zoals de Engelsen zeggen: I gave them my cold shoulder. In snelvaart schoten beelden in mijn hoofd voorbij. De momenten waarop ik dit deed, de pijn die ik erbij voelde, de onmacht om uit deze onafwendbare situatie te komen. En ook de vraag die een relatiecoach mij een aantal jaren geleden stelde: “werd jij niet geknuffeld vroeger?” Het tegendeel is waar. Maar deze pijn, daar kon niemand bij. Zelfs ik niet. Dit was een hechtingstrauma uit mijn babytijd waarin de beweging van hechten en uitreiken was bevroren. 

Hoe moet je ontspannen als je aan het overleven bent?

Nog nooit eerder was ik tot zo diep gekomen. Ik begreep zo goed, hoe deze oude pijn getriggerd was door de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. En hoe ik de afgelopen jaren in een relatief korte tijd diezelfde beweging met mijn schouders herhaaldelijk heb gemaakt om niet de pijn van de onbereikbaarheid van de ander te hoeven voelen. Telkens weer zette ik de spanning van de pijn vast in mijn schouders. Hoe moet je ontspannen als je aan het overleven bent?

Mijn hele hartgebied ontdooide

Ik begreep het mijn hoofd en mijn hart, maar voor het maken van de helende beweging van binnenuit heb ik hulp gezocht. Het werd een sessie die ik mij altijd zal blijven herinneren. Ik vertelde over mijn frozen shoulder en de parallel met de beweging die ik als baby in het ziekenhuis had gemaakt. Ik werd teruggebracht naar precies dát moment. Ik kon het opnieuw voelen. Met de juiste timing van echte healer kwam de vraag: ’Welke beweging kun je nú maken terwijl je zo met je rug naar je ouders zit?’ Van binnenuit kwam ik in beweging en alsof ik nooit anders had geweten, draaide ik me naar mijn ouders toe. Ik kon hen zien, zag hoe zij naar mij keken. Ik voelde mijn verdriet. Heel langzaam begon het ijs te smelten. De tranen liepen over mijn wangen. Ik bleef naar mijn ouders kijken. Mijn hele hartgebied ontdooide, mijn schouders voelden als bevrijd. Heel langzaam daalde ik in mijn lichaam. Mijn zitbotjes maakten voelbaar contact met de stoel waarop ik zat. Kleur vloeide de tot dan toe donkere monochrome herinnering binnen. Wat een liefde kon ik voelen. De hele kamer was ermee gevuld.

De cirkel is rond

De helende kracht van deze innerlijke beweging is nog steeds voelbaar in mijn lichaam. Mijn hartgebied voelt licht en open. Het lijkt alsof mijn ziel verder is ingedaald. Ik ben diep onder de indruk. De pijn die er 50 jaar over heeft gedaan om echt gezien te worden. En het was precies het juiste moment waarop ik eraan toe was om een nieuwe beweging te leren. Vanuit het hart in verbinding met de ziel. Deze cirkel is rond. Van de vrouw van 50 naar het meisje van 5 maanden en weer terug naar wie ik nu ben. Mijn lichaam heeft gesproken en ik zal ook in de toekomst naar haar blijven luisteren.

Vragen die jij jezelf kan stellen:

• • Luister jij naar je lichaam? Ben jij je bewust van je lichaam?

• • Waar voel je spanning? Waar voel je ontspanning?
  • Zijn er momenten waar je in of juist uit verbinding raakt met je lichaam? Wat neem je dan weer in je lichaam? (Niets voelen is ook iets)

• • Stel dat jouw lichaam een stem heeft, wat vertelt het jou dan nu?

Wil je uit je hoofd en meer luisteren naar je lichaam, met je aandacht naar je gevoel? Opstellingen geven je een ingang tot je binnenwereld en kunnen je emotionele en ziels lichaam raken. In een individuele sessie kan ik je inzicht geven of kom naar een dagworkshop rondom de basisrelaties. Je lichaam kan je meer vertellen dan je denkt 😉