Iedere retraite is anders
Nu 2 dagen na afloop van de retraite op Le Roseau kan ik er over schrijven. Iedere retraite is anders en steeds weer bijzonder. Niet alleen de vrouwen die meegaan vinden in deze week iets terug van zichzelf ook ik. Het stilstaan laat horen, voelen en begrijpen. Het geeft zicht en inzicht. Het gaat steeds weer over thuiskomen bij jezelf. En deze keer ben óók ik thuisgekomen.
De groep van dit jaar was anders dan andere jaren. Het begin was het verlangen van één vrouw om op retraite te gaan. Deze vrouw heeft de gave om mensen te verbinden. Vanuit haar prachtige kunstatelier op Rolduc (atel’je van Putten) heeft zij een enorme aantrekkingskracht op vrouwen. Binnen in een mum van tijd had zij 7 vrouwen om zich heen verzameld die allen het verlangen hadden om de Reis van de Heldin te maken.
Nooit eerder heb ik mijn verhaal zo herkend
Eén jaar later komen ze met een busje aan op Le Roseau. De vrouwen zijn allen afkomstig uit mijn geboortestad Kerkrade en omstreken en zijn allen vijftigers. Nooit eerder heb ik mijn verhaal zo herkend in de verhalen van deelnemers. De banden onderling met familie, vrienden en omgeving zijn nauw en voelen soms strak, te strak. Geen ruimte voor boosheid, onenigheid, voor anderszijn. Angst voor afwijzing en er niet meer bij horen. De offers die zijn gebracht ten tijde van de mijnen. De macht van de pastoor in de gemeenschap. De gemengde huwelijken tussen Nederlanders en Duitsers die tijdens de Tweede Wereld oorlog maar beter verzwegen konden worden. Het was alsof ik terug ging in de tijd.
Verleden en heden leken als plaatjes over elkaar heen te schuiven
Gedurende de week leek het alsof mijn verleden en het heden als plaatjes over elkaar heen schoven. Daar waar ik ben weggegaan om te kunnen worden wie ik ben, was ik nu bij hen, de vrouwen van mijn geboortegrond en kon ik zijn wie ik ben geworden.
Ik ben thuisgekomen
Ik heb intens genoten van hun zachte zangerige stemmen, hun samen zijn en samen doen. Hun oog voor elkaar en vooral ook hun gezelligheid. Eigenschappen die bij mijzelf door het leven in de Randstad naar de achtergrond waren verdwenen, lieten zich opeens weer zien. In dit mooie samenzijn ben ik thuisgekomen. Dank jullie wel, lieve Jacqueline, Sandra, Marianne, Mirjam, Marie-Jeanne, Sandra, Corine en Inez.