Deze week heb ik met een aantal vrouwen gesproken over hun relatie met hun moeder. Over hun moeder is in feite niet juist. We mochten namelijk niet over haar praten. Het hoofdstuk met moeder was afgesloten. De hoop was opgegeven. En waar praat je over als je niet over je moeder mag praten? Over alles wat je verder bezig houdt in je leven. Het ging vooral over werken. Hard werken en hard je best doen om een goede moeder te zijn. Deze vrouwen waren streng voor zichzelf. Alles goed willen doen.
Ik vertelde over de rol van de moeder in ons leven. Dat we het leven hebben gekregen in haar buik. Dat zij ons heeft omvat met alles wat zij is. Dat zij de schakel is met hen die ons zijn voorgegaan en daarmee deelt wat er aan ons voorafging. Zeggen dat het hoofdstuk met je moeder is afgesloten, dat je de band met haar hebt verbroken, is als de wortels doorsnijden van een boom. Het is jezelf afkoppelen van de levensstroom die jou verbindt met het vrouwelijke waarmee we kunnen omarmen en verbinden. Die onze intuïtie voedt waarmee we kunnen aanvoelen en voorzien wat nodig is. Toen ik dit deelde, werd het stil. Dit waren juist de zaken die ze zeiden te missen in hun leven.
Ik ken hun verhaal maar al te goed. Als mensen mij vroegen hoe de relatie met mijn moeder was, voelde ik mijn lichaam verstrakken. Er zijn 3 momenten tijdens de reis in mijn persoonlijke ontwikkeling die in mijn geheugen staan gegrift. De eerste keer zo’n 8 jaar geleden tijdens de coachopleiding. De tweede keer, 6 jaar geleden bij Emmy tijdens een holistische massage en de derde keer bij Renata tijdens mijn eerste coachsessie. Drie keer was mijn antwoord: ‘ik heb niets bijzonders met mijn moeder’ oftewel ‘daar heb ik helemaal niets mee’. Als ik dit nu opschrijf, kan ik de pijn voelen. Mijn pijn, diep weggestopt. Teleurstelling voortgekomen uit het verlangen om gezien te worden zoals ik mijzelf zag. Iets wat helemaal niet kan, want alleen jij kan jezelf zien zoals je bent, zeker als je niet alles laat zien. Als ik als klein meisje écht verdrietig was, kroop ik namelijk weg achter het gordijn in mijn kamer. Troost haalde ik. Wanneer ik dacht dat het kon. Dat is wat kinderen doen. Rekening houden met hun ouders. Ik was niet anders.
Mijn verlangen werd ook gevoed door het moederbeeld dat ik als volwassen vrouw had. Ik wilde een zachte, begripvolle moeder die rustig bleef in kritieke situaties en mij hielp met advies. Dit beeld is het beeld dat ik had vanaf dat ik op kamers ging wonen en met name toen ik zelf moeder werd. In feite keek ik nog steeds met de ogen van een 7 jarig meisje naar mijn moeder. Ik loste alles zelf op. Zij kreeg niet eens de kans om iets voor mij te betekenen. En als ze al iets zei, dan keurde ik het natuurlijk af. ‘Ik ben anders’
Belangrijk om te weten is dat ik mijn moeder nu precies zo ervaar als ik altijd heb gewild. Zacht, begripvol, rustig in kritieke situaties en een oneindig vertrouwen in mij en het leven. Dus….. wat is er dan veranderd in de tussentijd? IK. Ik ben veranderd. Op weg naar mijn diepste ik, heb ik mijn moeder bevrijd van míjn verlangen. Zij kan nu zijn wie zij is, met alles wat ze is én niet is. Onlangs gaf ze als reactie op een vraag van mij waarin ik een loyaliteitsconflict voelde naar haar; “Jet, dat is van jou. Voor mij is het ok als je er niet bent op die dag. Als jij daar moeite mee hebt, dan is dat iets van jou.” Zij is nu alles wat ik ooit hoopte te vinden in een moeder.
Hoe ben ik veranderd? Ik leer mijn eigen verlangen te vervullen. Het niet op haar te projecteren, maar als volwassene aan te geven wat ik wil of belangrijk vind. Ik ben nu een volwassen dochter, die het leven op haar manier doorgeeft. In het doorgeven eer ik mijn moeder. Het schenkt haar zichtbaar plezier. Ik heb mij blijvend omgedraaid en kijk met haar steun in mijn rug naar het leven. Zo kan zij staan op haar plek. Hoeft zij geen verantwoording naar mij af te leggen, maar alleen naar zichzelf en kan zij blijven geven zoals geeft. Dit alles heeft mij rond gemaakt. Zachter. Ik heb leren omarmen en leer dat nog steeds. Net zoals verbinden. Ik durf meer te varen op mijn intuïtie en bekrachtig daarmee mijzelf. Alles goed doen, is niet meer nodig. Ik mag zijn zoals ik ben.