Mateloos fascinerend dit liggende naakt van Thijl Wijdeveld. Het laat me niet los. Iedere keer kan ik mij er zo gevangen in voelen. Ik ken dit vol van binnen en tegelijk dat opgesloten zijn. Als ik ernaar kijk, voelt mijn huid als natte klei. Ik hoor het kletsen van de latjes om de laatste luchtbellen eruit te krijgen. En dan direct mijn innerlijk verzet. Ik wil dit niet! De spanning loopt op tot op een punt van no return en er iets in mij knapt. Ik laat mij niet in een mal stoppen! Dit gewaar zijn terwijl ik kijk naar het beeld, heeft slechts een aantal minuten nodig, maar in mijn leven heb ik er jaren over gedaan om me ervan bewust te worden hoe lang mijn ‘nee’ in mij opgesloten heeft gezeten.
Het bruggetje naar ooit, naar waar ken ik dit van, brengt mij bij mijn vader. Mijn moeilijkste nee is die naar mijn vader. Opvallend is ook de gelijkenis met hem. De compactheid en de gebalde kracht van zijn gestalte. Het opbollen bij het alsmaar slikken van woede. Zo deed hij en zo heb ook ik met de liefde van het kind leren slikken. Zo heb ook ik met de liefde van de jonge vrouw leren verdragen. Tot het moment kwam dat mijn ogen niet meer naar hem keken maar mijzelf zagen. Toen wist ik: ‘ik ben niet meer jouw prinses die loyaal en trouw is, ik ben een vrouw met een eigen wijsheid en leven en dat betekent dat ik niet meer loyaal ben aan jou, maar aan mijzelf’. Het kwam er in supervisie uit, alle woede en het verwijt ‘ik ben veel meer vrouw dan waar jij weet van hebt’ en ook daarna nog tijdens een training heb ik alle wrok waarvan ik niet wist dat die in mij smeulde, eruit gespuugd. Woorden bedoeld voor hem, maar die ik zelf had te horen.
Zo moet op de Reis van de Heldin de koning sterven, om als dochter terug te kunnen keren naar vrouwenland en een eigen zelfbeeld van wie je als vrouw bent op te halen. Mijn vader sterft een langzame dood. Zo gaat dat bij vadersdochters. Het breken met de wetten van thuis is niet iets van de ene dag op de andere. Iedere keer weer als ik in een situatie kom waarin ik slik zonder te proeven, ja zeg zonder van binnen te voelen en dreig te veranderen in de liggende furie, krijg ik een herkansing. Een proces waarbij bewustzijn, discipline en een volle bak liefde onmisbaar zijn én heel veel moois voortbrengt.
Het is een voortdurende weg om alle facetten van mijn vrouwzijn, van meisje naar vrouw naar krone op te halen zodat ze met elkaar verbonden raken en één geheel in mij worden. Ik leer in mijzelf over schepping en vernietiging, over de engel in mij en over de ongetemde feeks. Daar waar ik zo geleerd heb om te voldoen in de ogen van mijn vader ben ik gegroeid in lief, betrouwbaar, loyaal, hardwerkend, maar heb ik ook het wilde en ontembare in mij ruimte vrij te laten. En ja, dan kan ik bang zijn voor mijn eigen kracht en van de energie die dan vrij komt. Kan ik die wel containen? Dat is wat ik te leren heb, bedding geven aan mijn eigen kracht. Het is noodzaak, niet iets wat ik kan negeren, want het is de bron vanwaaruit ik vrij tot uitdrukking kom, waarin creativiteit van binnen naar buiten zijn weg vindt. Zo kan ik verbinden en autonoom kan zijn.
De weg van de vrouw, de Reis van de Heldin, leidt ons langs tegenpolen in onszelf. Verdragen en uithouden doe ik van nature. Uiteraard laten oude belemmerende overtuigingen zich horen als ik vrij van het leven en mijn levensenergie geniet: ‘Gaat het dan nog wel ergens over? Is dat niet een beetje te simpel, te oppervlakkig?’ Maar als ik alsmaar blijf dragen en slikken, wordt het ondraaglijk en word ík loodzwaar, stolt alle leven niet alleen in mij maar ook tussen mij en de ander. Dan verword ik zoals de liggende furie van Thijl Wijdeveld.
Waar heb jij geleerd mee te komen? Waar ben jij groot in gegroeid en wat is daardoor in de schaduw gebleven? In wiens ogen vind jij het het moeilijkst om te kijken als je kiest voor dat wat je onderweg verloren bent?
Je kan je hier aanmelden en meer lezen over deze tweedaagse. Voel je vrij om van tevoren te bellen als je vragen hebt.