Skip to main content

Toevluchtsoorden
De hoge toren, de dikke muur, de donkere deken. Toevluchtsoorden in emotionele nood. Vroeger, toen ik nog een kind was, verstopte ik mij achter het gordijn als ik verdrietig was. Mijn gezicht tegen het koude raam. Ik zie de regendruppels langs het raam glijden en voel de tranen over mijn wangen rollen. Ik voel onmacht en verdriet. Als ik nu in dezelfde pijn geraakt word, bijvoorbeeld als ik me afgewezen voel, komt in een nano seconde het gordijn tevoorschijn en verdwijn ik daar achter. Ik verdwijn niet helemaal, een deel van mij trekt zich terug.

Emotionele wirwar
Niet alleen het gordijn, ook de wolk is voor mij een geliefd toevluchtsoord. Heerlijk uitzicht daarboven. Stukken minder ingewikkeld dan midden in de emotionele wirwar met de ander.

Zelfstandig
Dit terugtrekken heeft mij in al die jaren iets gebracht. Ik heb geleerd om mijn eigen boontjes te doppen. Zelfstandig was een kwaliteit die ik al op jonge leeftijd kreeg toegedicht. Daarnaast is mijn analytische vermogen er goed door ontwikkeld.

Onbereikbaar
Het lastige is echter dat – als ik mij verstop – de ander helemaal niet weet wat er in mij omgaat. De ander merkt wel dat ik mij terugtrek, buiten de situatie hou. Of dat ik er boven ga staan. En daar reageert die ander dan op. Niet op dat wat er in mij omgaat, want dat is immers niet zichtbaar.

Functie toevluchtsoord
Die toevluchtsoorden zijn er niet voor niets. Zij bieden veiligheid, rust. We zitten er veilig met onze pijn. In eerste instantie voelt dat goed. Na een tijdje kun je je er echter aardig alleen gaan voelen. Vragen als ‘Hoor ik er eigenlijk wel bij?’ en ‘Is er nog plek voor mij ?’ komen dan bij je op.

Eenzaam
En dat is ook meteen paradox. We vluchten, maar innerlijk willen we gered worden. We verlangen ernaar dat iemand ons komt troosten, ons ziet, ons begrijpt. Dat is de schaduwkant van toevluchtsoorden. Wij vluchten namelijk ook voor ons eigen verdriet. Anders gezegd: we zijn niet alleen uit verbinding met de ander, maar ook uit verbinding ons zelf. Hóe fijn het ook kan zijn om uit een situatie te vluchten waar je niet mee weet te dealen, de keerzijde is eenzaamheid en onbereikbaarheid.

Op eigen kracht
Wij willen op een gegeven moment ook weer uit onze wijkplaats. Maar hoe? De toren kan zo hoog zijn dat we niet weten hoe we beneden komen. En als we vanaf de hoge toren hulp roepen, en de ander zich door de hoogte van de toren, klein voelt en onbetekenend, is de kans groot dat je niet wordt geholpen. Jij voelt je eenzaam en verdrietig, maar laat dat niet merken. Dus de ander komt je niet helpen.

Pas als de emoties tot rust zijn gekomen, zak je langzaam naar beneden. Een volgende keer zal je precies hetzelfde vluchtgedrag vertonen. Er is een patroon ontstaan, waarbij je steeds weer op eigen kracht uit die toren moet klimmen.

Jouw schuld
Vanuit onze toevluchtsoorden houden we vaak de ander verantwoordelijk voor onze redding terwijl wijzelf niet eens weten waarvoor. We verwachten onbewust van de ander dat die dat wél weet. Dit komt doordat we de ander verantwoordelijk houden voor onze vlucht achter die dikke muren, de hoge toren op. De ander was immers de aanleiding voor de vlucht.

Erkennen
Als we achter de dikke muur zitten en denken dat die ander daar schuld aan heeft, dan zetten we onbewust de situatie vanachter de muur voort. De pijn wordt nog steeds getriggerd en de wijkplaats lost het probleem niet op. De pijn en het de ander de schuld geven, staan je groei in de weg. De eerste stap is dit te erkennen.

Reflecteren
Een volgende stap kan zijn: reflecteren op de pijn. Als we achter de muur zitten en we weten wat in ons is geraakt, dan biedt de muur ons tijd en rust om bij de pijn te zijn en er op te reflecteren. Door de pijn te voelen en te begrijpen waarom je zo geraakt bent, wordt de muur daardoor vanzelf langzaam dunner. En is de weg vrij om met ons inzicht naar de ander terug te gaan.

Begrip
Vaak denk je dat je dan hele gesprekken moet voeren, maar dat is niet zo. Het volstaat om je nieuwe inzicht te delen en aan te geven waarin je was geraakt. Als je aan de ander vertelt tot welk inzicht je bent gekomen, is dat genoeg. De ander hoeft jouw pijn niet op te lossen. Door wederzijds begrip wordt het voor de ander ook makkelijker om iets te veranderen, ander gedrag te vertonen. Je staat dichter bij elkaar.

Groeien
Door je te verdiepen in je toevluchtsoord, in de aanleiding voor het vluchten naar die wijkplaats, stil te staan bij wat in jou is geraakt, kom je steeds dichterbij de pijn. Je leert steeds beter en sneller zien wat in jou is geraakt en hebt op een gegeven moment de toren of het gordijn niet eens meer nodig.

De moeilijkste stap is waarschijnlijk erkenning van dit patroon. Zet die eerste stap zodat je kunt groeien in je relaties en in je leven. Hier kun je hulp bij vragen. De workshop Liefdesgeluk geeft inzicht in jouw toevluchtsoorden, het ontstaan ervan en hoe deze een blokkade vormen in je relatie. Doe mee, en zet die eerste stap. Heb je behoefte aan een individuele sessie? Mail dan naar jet@centenocoaching.nl of bel 06 25 36 00 18.