Het is zomervakantie. In de afgelopen weken leek het alsof een trein die eenmaal op gang was gekomen zonder remmen door mijn leven denderde. Ik moest mijn hoofd koel houden om hem niet laten ontsporen. Het helpt om in de drukte toch zo nu en dan even de tijd te nemen en stil te staan bij de koers die ik vaar. Doe ik nog wel de juiste dingen op een juiste manier? In de drukte en de aandacht die alles vraagt, lijkt het haast niet gepast om dat te doen, maar het is belangrijk en van levensbelang. Als ik tenminste niet helemaal uitgeput op vakantie wil gaan en een week nodig heb om weer mens te worden.
Van nature ben ik geneigd om juist datgene dat niet zo goed gaat al mijn aandacht te geven. Even erg is mijn koppigheid die álles op het lijstje wil afwerken, omdat het op het lijstje staat. Onder het motto ‘dan ga ik opgeruimd op vakantie’. Inmiddels weet ik echter dat ik zo helemaal niet op vakantie wil gaan. Dé lijst is toch nooit af te krijgen omdat het geen goede lijst is, opgeruimd op reis is in dat geval een illusie. Uitgeput en gestresst is dan de realiteit. In de afgelopen twee maanden is het mij eigenlijk voor het eerst gelukt om in de drukte aandacht te houden voor de basis en gedoseerd voor datgene dat potentie heeft. De rest heb ik los gelaten. Zo werd het lijstje vanzelf korter en kan ik in focus vrij op vakantie gaan. Ik hoef tijdens mijn vakantie niet te piekeren, heb alle tijd om te genieten en me laten inspireren door mijn bezieling zonder daar moeite voor te hoeven doen.
Deze zomer gaan we terug naar Manado – Indonesië waar we 2,5 jaar hebben gewoond. Max was 1,5 jaar toen we terug naar Nederland kwamen. Ik kan niet wachten tot ik met hem over de kleurrijke koraalriffen kan snorkelen, met onze vrienden Juud en Roel op de veranda van hun mooie duikresort kan zitten en weer eens een echte Indonesische voetrefleksi kan krijgen.
Ik ben wel toe aan vakantie. Naast mijn werk draait mijn privé leven ook op volle toeren maar niet op alle plekken even soepel. In tegendeel het loopt best stroef. Voor het eerst voel ik dat een relatie best hard werken is. En langzaam maar zeker ervaar ik dat als niet negatief of slecht. Maar goed, het is niet niks om steeds weer bewust stil te staan en naar mezelf, mijn patronen te kijken en mijn verantwoordelijkheid naar mijzelf en mijn relatie te nemen. Het is angstaanjagend spannend om los te komen van oude patronen en mezelf in mijn ‘maagdelijke zijn’ aan mijn partner te laten zien. Want zo voelt het, super naakt en kwetsbaar. Nog moeilijker vaak zelfs haast onmogelijk is het om daarbij geen verwachtingen van hem te hebben of wat ook fijn zou zijn om op de vlucht te slaan.
Ik kan wel stellen dat op dit moment de liefde mijn oefenterrein is voor alle wijsheid en ervaringen tot nu toe opgedaan. In de liefde komt alles samen. Alle familie-dynamieken ontmoeten elkaar. Soms voel ik me aardig lost. Het enige dat dan helpt is contact met mijn wortels. Zij houden mij op mijn plek in de goede zin van het woord. Steeds meer weet ik waar ik nog gebonden ben en waar al vrij verbonden. Wat in mij kan groeien en wat zich nog een beetje vanuit een oude schrik, angst of pijn verborgen houdt. Het is op dit moment één grote ontdekkingsreis waarbij de grootste uitdaging is om geen eindbestemming vast te willen leggen, niet te leven vanuit verwachtingen, maar te leven vanuit een intentie. Steeds weer in het nu.
Vragen voor de zomervakantie
Over de liefde: Welke verwachtingen heb jij wel eens van je partner of je toekomstige partner? Herken jij patronen uit je gezin van herkomst? Hoe stroomde de liefde tussen jouw moeder en vader? Wanneer duik je achter jouw dikke muur van bescherming?
Over het werk: Waarin schiet jij nu makkelijk door? Waar heb jij toch water bij de wijn gedaan? Wat mag jij loslaten en wat krijgt daardoor meer aandacht en ruimte?