Ken je dat? Er alles aan doen om je diepste angst maar niet in de ogen hoeven te kijken? Het liefst zo ver mogelijk ervan wegblijven omdat angst staat voor de beerput en als je daar het deksel van optilt het ongelofelijk gaat stinken? Angst staat gelijk aan verlies van controle en veiligheid. Bang zijn dat je wereld instort. Die angst wil je het liefst niet voelen. Ontkennen is de makkelijkste weg. Je vluchtroutes helpen je daarbij. Beter harder werken, aardiger doen of uit de weg gaan.
Ben jij je altijd bewust van angst? Ik niet, tenzij ik de tijd neem om stil te staan in situaties waarin ik meer dan gezonde spanning voel. Zo kan ik soms gillend gek worden als ik terwijl ik zit te zwoegen op een tekst voortdurend gestoord word door allerlei geluiden in huis, een huilend of schreeuwend kind, een man die even wat wil vragen. Zoals bij het schrijven van dit stuk. Bij de zoveelste keer onderbreking ging ik de confrontatie aan. Als je schrijft over angst kun je natuurlijk niet doen alsof jij hem zelf niet hebt. Misschien vind jij het wat ver gezocht om in dit geval naar je angst te gaan kijken, maar ik heb het gedaan. Waarom? Omdat angst in feite de bron is van de stress die ik nu voel. Het is allemaal terug te voeren naar mijn angst om vergeten te worden, niet gezien te worden. Als ik daar bij stil kan staan, kan ik liefde voelen voor mijn angst en erken ik mijzelf. Het maakt mij meteen een stuk zachter en laat de spanning uit mijn lijf vloeien. Ik ervaar meer ruimte om te doen wat ik kan, zelfs om te falen. Dit is de kracht van het zelf helend vermogen van de mens. Het enige dat hiervoor nodig is, is bewustzijn en een beetje tijd.
Dit is een heel eenvoudig voorbeeld, noem het laagdrempelig. Maar er zijn ook andere gezichten van angst. In de afgelopen jaren heb ik in de burn-out van mijn man de duistere kant en de vernietigende kracht van angst leren kennen. Ik kon slechts machteloos toekijken hoe hij met de grootste worsteling van zijn leven bezig was. Een worsteling met een illusie gevoed door angst en pijn. Moe, uitgeput, ten einde raad gaf hij het gevecht op. Toen pas durfde hij naar zijn angst te kijken. Daarna volgde herkenning, op herkenning volgde aandacht en vervolgens volgde liefde. Liefde voor het duister, de pijn die eronder ligt. Een lange weg naar erkenning zonder alles in detail te hoeven weten. Dat is waar het om draait. Erkenning van het zelf. Rust, veiligheid en vrijheid vinden in jezelf.
Ik wil je uitnodigen om liefdevol naar je angst te kijken. Angst hoort bij het leven, het ligt onder alle andere emoties die jij ervaart. Ga op onderzoek uit. Ervaar je de liefde in jezelf en de vrije ruimte voorbij je angst.
Onderzoeksvragen:
- Ken jij je angst?
- Welke emoties worden gevoed door deze angst?
- In welke situaties kom jij je angst tegen?
- Welke vluchtroutes heb jij aangelegd? Denk hierbij aan eten, drank, drugs, hard werken, pantser/ontkenning van emoties en spanning, controle, overfocus op partner of leermeester, droomwereld, woede naar anderen toe.
- Als je met liefde kijkt naar je angst, welke pijn voel je dan? Welk verlangen wordt vervolgens zichtbaar?