DE OEFENING
Vrijdagmiddag 15 april jl. Aikido-filosoof en -meester Pieter Klaassen deelt in zijn workshop ter ere van het afzwaaien van een groep trainees een belangrijke les “Als je ergens binnen komt, met iemand in gesprek gaat, of wat dan ook, doe het met heel je ik.” Een simpele oefening laat zien dat als je iets zegt of doet met iedere cel in je lijf, het zo krachtig is dat er geen ruimte voor twijfel, ruis of welke blokkade dan ook is.
De oefening bevestigt mijn persoonlijke ervaring. Ook al verdien ik geld met mijn roeping, de organisatorische uitdagingen en het soms teveel willen omdat het allemaal leuk is of het nou eenmaal moet, maken het zijn in het nu best lastig. Regelmatig lijkt een dag dan op een aaneenschakeling van timeslots en raak ik mijzelf een beetje kwijt omdat ik niet met heel mijn ik aanwezig ben.
Een simpel voorbeeld: Als ik wandel met mijn hond, gaan mijn gedacht al snel naar alles wat ik nog moet doen of wat maar niet lukt. Het liefst wil ik dan zo snel mogelijk naar huis, maar dat kan natuurlijk niet omdat mijn hond een goede wandeling nodig heeft. De wandeling is op dat moment een actiepunt op mijn to do lijst geworden. Na een uur in het bos heb ik dus niets anders gedaan dan me zorgen gemaakt of plannen uitgewerkt. Ondanks dat ik buiten ben geweest, loop ik met stress in mijn lijf en een druk hoofd naar huis. Met eten koken is het al niet anders. Ben ik bezig met het eten op tijd op tafel te krijgen of met het bereiden van een gezonde en lekkere maaltijd? Kijk ik steeds op de klok of ben ik dankbaar voor de voeding dat de natuur voortbrengt en wij hebben kunnen kopen? Dankbaar dat mijn man en ik altijd boodschappen kunnen doen met het geld dat we verdienen met ons werk? Dankbaar dat wij werk mogen doen vanuit onze bezieling om iets in de wereld willen zetten? Als het mij lukt om in het NU aanwezig te zijn, dan kan ik heel makkelijk de verbinding met het grotere geheel voelen en rust vinden. Dan is koken dus geen actiepunt op een lijstje maar een onderdeel van een cyclus die groter is dan ik alleen. Haast maakt plaats voor voldoening. Alles wat ik doe vanuit deze intentie wordt een zinvolle activiteit.
Ondanks de drukte lukt het mij de laatste tijd steeds vaker om tijdens een wandeling met mijn hond ook echt buiten te zijn. De vogeltjes horen fluiten, het gras, de bomen en de bloemen ruiken en genieten van de pretoogjes van mijn hond zodra hij zijn balletje ziet. Dit vinden van rust in de drukte fascineert mij op dit moment. Hoe kan het dat het mij steeds beter lukt?
Ik vind mijn antwoord in de aanvaarding van mijn gedachtes van tekortschieten, het loslaten van de drang tot presteren en het voelen van het moeten. Hoe meer ik mijn angsten en overlevingsstrategieën ken én erken, des te meer ik met heel mijn ik aanwezig kan zijn. Zodra de vervelende stemmetjes van zich laten horen, heet ik ze welkom en laat ik ze in gedachten links van mij plaatsnemen. Ik laat ze weten dat ik ze gezien en gehoord heb, maar dat ze nu stil moeten zijn omdat ik met iets belangrijks bezig ben. Ze mogen erbij blijven, maar mij niet storen. Een tamelijk simpel hulpmiddel maar het werkt. Steeds meer kan ik met heel mijn ik aanwezig zijn in het nu. Het opgeknipte gevoel lost op. En tegelijkertijd verdwijnt mijn behoefte aan tijd voor mezelf. Ik ben immers al de hele tijd met mezelf in alles wat ik doe.
Het is in feite heel eenvoudig. Het begint met de intentie om met heel mijn ik aanwezig te zijn in het moment. Ik gun het iedereen om VOLUIT AANWEZIG te zijn.