Bijzonder toch altijd weer hoe dingen samenvallen in het leven. Sinds februari zoemde bij mij op de achtergrond de vraag ‘doe ik nog wel wat ik heb te doen’ en ‘doe ik het nog wel doe zoals ik het heb te doen’. Best confronterende vragen. Ik kreeg er een ongemakkelijk en onzeker gevoel bij. Opeens liep ik rond met een vraag, waar ik al meer dan 10 jaar zo zeker van was. Wat als het antwoord een verandering vraagt? Dat wil ik niet, want hoe moet dat dan? Dus die vraag stopte ik weg.
Routine is een soort van houvast
En dat gaat heel gemakkelijk als je routine in je leven hebt. De routine is dan een soort van houvast, waardoor je niet hóeft te wankelen. Mijn routine bestond uit het geven van sessies, workshops en cursussen aangevuld met schrijven. Nu die routine opeens werd doorbroken, was ik ook opeens mijn houvast kwijt. Ik voelde me al een paar dagen wankelen en wiebelen. Niet fijn, ook al weet ik dat het een onderdeel is van het proces van persoonlijke ontwikkeling. In het wankelen en wiebelen leren we een nieuw evenwicht vinden en dat lukt niet als we aan het oude vasthouden. Dat geldt ook voor mij 😉
Dat wat ik vasthoud, loslaten
Natuurlijk probeer ook ik er onderuit te komen. Ik verdoof mij dan met Netflix. En daardoor raak ik mijzelf altijd een beetje kwijt. In het begin voelt dat fijn, omdat dat precies is wat ik wil, even weg van mijzelf. Maar na een paar dagen voelt dat niet meer fijn. Ik weet dat ik de draad weer op moet pakken en ik weet ook dat de vraag dan weer naar voren komt. Niet meer schuilen, niet meer vluchten, maar zoals in de Reis van de Heldin, de drempel overstappen oftewel de sprong in het diepe maken. En dat kan alleen door dat wat ik vasthoud los te laten.
Ontrouw levert dwalingen op
Hoe vaak ik die sprong ook al heb gemaakt, het blijft spannend om het niet weten toe te laten. De moed om dit te doen haal ik uit de wetenschap dat luisteren naar mijn innerlijke stem mijn ware houvast en enige kompas is dat ik in handen heb. Soms wijst het kompas in een richting die ik liever niet wil opgaan, maar ontrouw zijn aan mijn kompas levert alleen maar dwalingen op die mij nergens brengen.
Wat heb ik écht te doen?
Dus is nu de tijd voor de vraag ‘wat heb ik écht te doen?’ ‘Wat wil ik doen zonder dat iemand het vraagt?’ Deze vraag gaat over bezieling. Wat wil er door mij heen de wereld in reiken? Wat wil er gehoord of gezien worden? Bij kunstenaars kun je dat ook zo goed voelen. De noodzaak, die er gewoon ís en met zo’n kracht de boodschap met een daad in de wereld zet, dat die gezien wordt. Zonder twijfel! Want het is de bezieling die spreekt.
Bezieling
Hoe herken je bezieling? Je ziet het zodra iemand tot leven komt. Als de ziel door de huid, de ogen, in de stem of bewegingen zichtbaar wordt. Jij, jouw ziel wordt er door geraakt. Neem nou The Voice Kids. Als het kind het lied zingt dat gezongen móet worden, niet om zichzelf te laten zien, maar omdat iets dat van binnen geraakt is naar buiten moet. Het is een wereld van verschil of een kind een lied zingt of dat het lied tot leven komt door het wezen van het kind. Bij volwassenen is dat niet anders.
Ikzelf wierp een blokkade op
Hoe kan het dat je soms toch het gevoel kan hebben dat het er niet uitkomt? Net zoals bij mij de afgelopen weken bijvoorbeeld. Wat ik niet door had omdat ik er niet voldoende bij stil stond, was dat door het wegduwen van de vraag ikzelf een blokkade opwierp. Ik ben het dan dus zelf die het contact met mijn bezieling doorbreekt. Ik wil vasthouden aan iets dat het leven aan de oppervlakte misschien wel makkelijker maakt, maar dat in de onderstroom de boel aardig blokkeert.
Mij laten leiden als ik de weg niet weet
Door te besluiten naar mijn innerlijke stem te luisteren en de vraag toe te laten, laat ik de onzekerheid en angst toe en maak ik verbinding met mijn binnenwereld. Dat is de eerste stap richting mijzelf weer vinden. Deze keer lukte het me niet alleen. Het is te mistig nog en ik kom ergens waar ik nog niet eerder ben geweest. Dus heb ik een coach gevraagd om mij te helpen. Het is fijn om me te laten leiden daar waar ik zelf niet de weg weet.
Langzaam komt er beweging
De vraag is nog steeds aanwezig is, maar de onzekerheid is veranderd in nieuwsgierigheid. Ik ga misschien wel weer iets nieuws in mijzelf ontdekken. Daar krijg ik energie van. Sterker nog, nu al heb ik door de sessies nieuwe oude delen in mijzelf en uit mijn systeem ontdekt. Innerlijke beelden, ervaringen die vergeten waren weer opgehaald, oefeningen geleerd om zelf ook te gaan gebruiken. Het is een zoektocht, waar ik voordat ik de schat (het antwoord) vind, onderweg al steeds meer tot leven kom. Want als de ziel weet dat je naar haar op zoek bent, laat zij zich steeds meer een beetje zien. Heel langzaam komt er iets in beweging. En zoals het altijd werkt, is het de beweging die de vorm zichtbaar maakt.
Loslaten van je houvast, van je routine is vaak hartstikke eng, en ook vaak hartstikke de moeite waard! Het is de enige manier om beweging te laten ontstaan.
Het is nu de tijd om voorbij het oude te groeien. Grijp je kans, spring mee! Vind je het spannend om het alleen te doen? Kun jij de weg zelf ook niet zien? Doe het samen! Je kan nu al beginnen met Zoom coachsessies. Kennen wij elkaar nog niet en weet je niet of Zoom coaching bij jou past? Vraag een Zoom kennismaking aan, dan kun je meteen ervaren hoe het is! Stuur voor een gratis online kennismaking een mail naar jet@centenocoaching.nl
In 4 september start weer een nieuwe groep met de Reis van de Heldin. Tot 1 juni 2020 bied ik een bonus aan in de vorm van 2 gratis dagworkshops, of 2 uur individuele coaching. Je kan ook kiezen voor 250,- euro korting. Vraag jouw kortingscode aan via een mail naar jet@centenocoaching.nl